Kledingverkoop Najaar 2024!

 

Nieuwsbrief oktober 2018

"In 2019 hopen we aan de slag te gaan bij MAF in Papoea New Guinea..."

In deze nieuwsbrief alles over onze belevenissen van de afgelopen maanden en de toekomstplannen.

Klik hier voor Nieuwsbrief Oktober 2018!

Nieuwsbrief december 2017

"Gemiddeld is er in Liberia 1 arts per 70.000 mensen beschikbaar"

In deze nieuwsbrief vertellen we over de verschillende passagiers van Arjan en de bijdrage die MAF mag leveren aan het verbeteren van de broze gezondheidszorg in Liberia.

Klik hier voor nieuwsbrief december 2018!

Going the extra mile

Ze hadden een geweldig goede tijd gehad in Pleebo, Maryland. Het onderwijzen en opbouwen van een groot aantal vrouwen in deze plaats kreeg een vervolg en er werd een begin gemaakt met een nieuw programma om ongeletterde vrouwen te leren lezen en schrijven. Op vrijdagochtend kwam het team van Equip2Serve (E2S) enthousiast bij mij aan boord om terug te vliegen naar Monrovia, vanwaar ze twee dagen later zouden terugkeren naar de VS. De vlucht naar Monrovia was prima: bewolkt maar geen grote onweersstormen of zware regenval.

Diezelfde avond krijgen we een telefoontje van Trudy, een van de teamleden van E2S. Lichtelijk in paniek vertelt ze haar probleem. Haar vaccinatieboekje (het gele boekje) is uit haar tas gevallen en achtergebleven in Pleebo. Dit boekje heeft ze nodig om Liberia te verlaten (en om een ander land weer binnen te komen). Ze weet dat de volgende geplande vlucht naar Maryland pas op maandag is, maar zondag vertrekt haar vliegtuig uit Liberia.... Kan MAF misschien helpen?

De meeste zaterdagen vliegen we niet. Alleen als het nodig is of als iemand het vliegtuig 'chartered' vliegen we ook op zaterdag, maar dat komt niet zo heel vaak voor. Deze zaterdag staat er echter een vlucht gepland en ook nog naar een plaats wat relatief dichtbij Maryland ligt. We besluiten om op de terugweg een beetje om te vliegen om het gele boekje op te kunnen halen.

Het weer zit niet echt mee op zaterdag. Het is grijs en bewolkt als we uit Monrovia vertrekken. Op weg naar Harper in Maryland moet ik slecht weer ontwijken. De wolken zijn donkergrijs en als ik later door het wolkendek gedaald ben, is het niet veel beter onder de wolken: nat en grijs. Ik land in Harper, neem het gele boekje in ontvangst, en vertrek vol goede moed richting Monrovia. Helaas is de situatie in Monrovia niet meer zoals toen ik vertrok. Het weer in Monrovia is te slecht om te landen en het internationale vliegveld is gesloten vanwege werkzaamheden. Veel brandstof reserve heb ik niet meer en halverwege moet ik besluiten om uit te wijken naar een ander vliegveld om te wachten op beter weer en om extra brandstof te krijgen. Een paar uur later lijkt het weer in Monrovia iets beter en vertrek ik met volle tanks voor een nieuwe poging om thuis te komen. Na heel wat zigzaggen, regen en turbulentie land ik tegen vijfen in Monrovia.

Vliegen in deze omstandigheden is niet altijd plezierig. Het is een continue beoordelen van de situatie en een besluiten om door te gaan, om te vliegen of terug te keren. Je wilt altijd een aantal opties open houden en veilig vliegen, ook wil je graag de passagiers helpen en hen op hun bestemming krijgen. Gebrek aan goede weersvoorspellingen en actuele weersinformatie maken het er niet makkelijker op. Maar juist deze omstandigheden maken de wegen onbegaanbaar en het werk van MAF in Liberia noodzakelijk.

Na aankomst in Monrovia dank ik God voor zijn bescherming en leiding. We zijn goed opgeleid en getraind, maar nog steeds hebben we Hem nodig bij alles wat we doen.

Op weg van het vliegveld naar huis, lever ik het gele boekje af bij Trudy. De dank van Trudy en de rest van E2S team was/ is groot.

   

Eerste landing sinds 1989

Eerste landing op de Cestos landingsbaan sinds 1989. Door de burgeroorlog is de baan in onbruik geraakt. MAF heeft ervoor gezorgd dat de landingsbaan nu weer gebruikt kan worden. 6 uur rijden, op een grotendeels onverharde weg, in het droge seizoen. Nog veel langer of zelfs onmogelijk in het natte seizoen. Nu in het vliegtuig alleen maar 35 minuten. Wat een verschil kan dat maken voor mensen die medische hulp nodig hebben, voor vrouwen die complicaties hebben tijdens hun zwangerschap en bevalling, en voor organisaties die hulp bieden aan de allerarmsten in dit onderontwikkelde gebied in Liberia.

Winkelen in Liberia

Over het algemeen is het lastig om dingen te krijgen in Liberia. Bijna alle producten worden ingevoerd vanuit het buitenland en we eten dan ook regelmatig dingen die in Europa zijn geproduceerd. Nadeel van dit systeem is het prijskaartje wat er aan hangt. Neem bijvoorbeeld een pakje 'echt boter' van nederlandse bodem: in Nederland kost een pakje 1.69 euro (volgens ah.nl), hier in Liberia betalen wij zo'n 3 euro voor dezelfde boter. De meeste artikelen zijn dubbel of zelfs drie keer zo duur als in Nederland.

'Echt boter': dubbel zo duur in Liberia

Sinds kort kunnen we af en toe lokale eieren kopen, maar zelfs verse melk is nog niet te krijgen. Dat is een heel verschil met andere landen in Afrika, waar juist vrij veel zuivel wordt geproduceerd. Hier zijn echter weinig boeren. Qua groente en fruit hebben op het moment wat meer keuze, maar straks in het regenseizoen is het óf bananen óf bevroren aardbeien uit België.

In de spits worden er veel producten tussen het verkeer aangeboden

Ook goede meubels zijn hier lastig te vinden. Toen MAF dit programma startte, heeft ze daarom een aantal containers met meubels vanuit Nederland ingevoerd. De banken die lokaal worden gemaakt, zijn vaak een combinatie van pimpelpaars en oranje leer en dus zijn wij extra blij met onze Ikea banken.

Vorig jaar heeft Arjan zelf een bank gemaakt voor onze veranda.

Met de komst van Matteo hadden we wat kindermeubilair nodig en bij gebrek aan een Ikea, is Arjan zelf aan de slag gegaan. Hieronder het resultaat van zijn timmerwerkzaamheden.

Het ledikantje (in actie)...

Kinderstoel a la Stokke

De box (een rariteit in de rest van de wereld)

Op het moment zijn Arjan en zijn vader een speeltoestel aan het maken van lokaal steigerhout. Hoewel het nog niet klaar is, wordt er al graag gebruik van gemaakt.

Ebola en de gevolgen

Het is alweer april 2016. De tijd vliegt. Het is al bijna een jaar geleden dat er een einde kwam aan de grote Ebola epidemie in Liberia. Er zijn nog wel wat andere Ebola gevallen geweest na die tijd, maar dat bleef beperkt tot hooguit een handvol. Ook twee weken geleden hoorden we weer van een aantal nieuwe gevallen. Gelukkig bleef het daarbij; nu horen we niets meer. Ebola heeft een grote stempel achtergelaten op Liberia en nog steeds ontkom je niet aan de gevolgen daarvan. Nog steeds wordt het straatbeeld gesierd door grote en kleinere billboards met teksten zoals: ‘Geef Ebola geen kans’ of ‘Ebola is nog steeds aanwezig’ of ‘Pas op voor Ebola’. Veel winkels en kantoren hebben nog een emmer bij deur staan waar men geacht wordt de handen te wassen. Een aantal Ebola behandel centrums zijn afgebroken, maar bij ons op de campus/ compound is het Ebola centrum nog steeds ‘actief’. Klaar om in actie te komen, mocht er weer een Ebolageval opduiken. 
Ondanks de waarschuwing om 'bush meat' te vermijden wordt nog dagelijks vlees uit het oerwoud langs de weg verkocht..... Ebola wordt schijnbaar voornamelijk verspreid door apen en vleermuizen, maar toch...

Mensen praten er ook nog veel over en dan met name de expats (de westerlingen/ blanken) die hier tijdens de Ebola-uitbraak gewerkt of gewoond hebben. Veel mensen, blank of zwart, hebben een trauma en verscheidene organisaties bieden hulp aan om de mensen hun trauma te verwerken.

Pas geleden was ik in Foya, in het noorden van Liberia. Ik had een team van One Body One Hope naar Foya gevlogen en in de middag vlogen we weer terug naar Monrovia. Dit team is betrokken bij een weeshuis in deze stad. Dit weeshuis is vorig jaar gestart en de wezen zijn allemaal Ebola-wezen. Hun ouders zijn overleden als gevolg van de Ebola. Op dit moment biedt het weeshuis onderdak aan 32 weesjes, maar als ze de mogelijkheden hadden konden ze gemakkelijk nog 100 andere Ebola wezen helpen. Waar die 100 wezen nu zijn, weet ik niet, maar gemakkelijk zullen ze het niet hebben.

Het is goed om te zien dat deze 32 kinderen een goed dak boven hun hoofd hebben, eten krijgen, elke dag naar school kunnen en een goede christelijke opvoeding krijgen. Elk van de kinderen wordt gesponsord door een familie in de USA. De kinderen hebben het goed vergeleken met andere kinderen, maar nog steeds moeten ze nog zoveel missen. De kinderen slapen met 9 op een kamer; 3 per matras. Geen bedden, geen kast. Je merkt dat ze veel aandacht moeten missen. Graag willen ze even op schoot zitten of een aai over hun hoofd.

Het team dat ik vandaag vlieg komt uit de USA en heeft cadeautjes meegenomen voor de kinderen. Dolblij zijn ze met een klein autootje, een knuffel of een stuiterbal. Ook het snoep wordt gretig naar binnen gewerkt

Een aantal weken geleden ben ik met een ander team van dezelfde organisatie naar een Ebola begraafplaats gegaan in dezelde plaats Foya. Indrukwekkend om te zien. Samaritan’s Purse, een andere hulp-organisatie, heeft deze begraafplaats zojuist opgeknapt. Voor die tijd stond op elk graf een simpel houten kruis en was de begraafplaats helemaal overgroeid met metershoog gras en struiken (en dat na minder dan een jaar; het oerwoud groeit snel). Nu is elk graf voorzien van een steen met een naam daarin gebeiteld. Er wordt mij verteld er in de meeste graven meer dan 1 persoon begraven is. Hun naam wordt niet vermeld op de steen en is onbekend. God alleen kent hun naam. Op een steen staat ‘Baby – one day old’. Woorden schieten tekort.