Wat is het toch fijn om eindelijk zelf weer te vliegen! Zes maanden na de laatste vlucht in Arnhemland zat ik voor het eerst weer achter het stuur. Na het lange wachten op het examen en daarna op het brevet konden we 10 juni met de eerste trainingsvlucht beginnen. In de voorgaande week waren we al begonnen met theorielessen in de verwachting dat het brevet al zou komen, maar dat bleek iets te optimistisch.
Ook in Oeganda moeten de passagiers een veiligheids 'briefing' krijgen voor elke vlucht.
In de maanden ervoor was ik wel een aantal keren meegevlogen met andere piloten om een idee te krijgen van de manier van werken in Oeganda. Veel is vergelijkbaar met wat we in Arnhemland deden, maar natuurlijk zijn er ook best verschillen. De afstanden die hier gevlogen worden zijn veel groter dan in Arnhemland. De vlucht naar de eerste bestemming op een dag is bijna altijd meer dan een uur vliegen (In Arnhemland rond een half uur in een langzamer vliegtuig). De vertrektijd van vliegveld Kajjansi is 08:00 uur, wat betekent dat we 06:30 uur vertrekken vanaf huis. Vaak is een vliegtuig de hele dag weg en land het halverwege of aan het eind van de middag weer op Kajjansi. MAF vliegt in Oeganda veel zogenaamde 'shuttles'. Passagiers hoeven dan geen heel vliegtuig te charteren, maar kunnen per stoel betalen. Een beetje zoals het werkt bij de grote luchtvaartmaatschappijen. MAF vliegt dan niet iedere dag dezelfde route, maar wijzigt de route naar de vraag van de passagiers.
Niet alleen het vliegtuig is nieuw, maar ook de omgeving en de landingsbanen.
Over aandacht van de lokale bevolking (vooral kinderen) hoeven we niet klagen.
De caravan, waar ik nu mee vlieg, is een geweldig vliegtuig. Hoewel de training best wel even zweten was, heb ik er enorm van genoten. Waar ik eerst 6 zitplaatsen achter me had, heb ik er nu 12. Het vliegtuig is dus behoorlijk groter en ik heb nu zelfs een trapje nodig om erin te klimmen.
De Caravan heeft een turbinemotor, terwijl de C206 en de Airvan een zuigermotor hebben. Het sturen van het vliegtuig is het zelfde, maar het opereren van de motor is allemaal net iets anders. Ook ben ik weer getraind om op instrumenten te vliegen om me voor te bereiden op het slechte weer in Liberia. Dat was best wel weer lastig, maar ik begin er weer handigheid in te krijgen om 'approaches' te vliegen en de instrumenten te 'scannen'.
De training is net op tijd afgerond. De twee beschikbare trainings-piloten zijn nu allebei op verlof. Ik moet nog een aantal uren onder supervisie vliegen. Er zit dan een ervaren piloot naast mij die me wijst op dingen die nog niet helemaal gaan zoals het zou moeten en die me wegwijs maakt in het papierwerk van MAF en me helpt met de passagiers.
Het weer en de bergen kunnen spectaculaire plaatjes opleveren.
Vanwege een tekortkoming van de Oegandese luchtvaartauthoriteit (de UCAA) mogen alle Oegandese luchtvaartmaatschappijen op dit moment niet meer naar het buitenland vliegen. Ongeveer 65% van MAF's vluchten gaan naar het buitenland, dus we kunnen nu nog maar 35% van de vluchten uitvoeren (alleen in Oeganda). MAF is druk bezig om deze beperking weer op te laten heffen, maar dat kan wel even gaan duren. De UCAA heeft niet echt de reputatie om snel en efficient te werken. Willen jullie meebidden voor een snelle oplossing, zodat MAF weer naar Zuid-Soedan en naar Congo kan vliegen. Duizenden mensen in deze landen krijgen nu minder hulp omdat er niemand naar hen toe kan komen.
Vorige week vloog ik een team van de organisatie 'Every Village' naar de grens van Oeganda. Vanaf de grens heeft een ander vliegtuig hen naar Zuid-Soedan gevlogen. Deze organisatie werkt in Zuid-Soedan en organiseert 'mission' reizen, legt waterputten aan, zendt zendelingen uit en heeft een eigen radio-station. Het team in mijn vliegtuig nam ruim 600 kg aan kleine draagbare radio's mee. Deze van zonnepanelen voorziene radio's zijn alleen afgestemd op het radio-station van 'Every Village. Dagelijks wordt het Evangelie in verschillende vormen uitgezonden, maar ook worden er gezondheids-, nieuws- en muziekprogramma's aangeboden. Hoewel ik zelf niet het resultaat kan zien, of de radio's kan uitdelen, weet ik dat door middel van onze vliegtuigen in afgelegen dorpen in Zuid-Soedan de belangrijkste boodschap die er is te horen is.
Ruim 600kg aan draagbare radio's voor mensen in Zuid-Soedan.
