Arjan en Aartje Paas zijn sinds 2011 werkzaam als pilotengezin voor Mission Aviation Fellowship (MAF). Met hun gezin wonen en werken zij in Goroka, Papua New Guinea. Eerder dienden zij voor MAF in Australie, Oeganda, Zuid-Soedan en Liberia.

zaterdag 27 december 2014

Bijen en andere aardigheden

We zijn weer terug in Kampala. Vrijdagmiddag/avond (19 dec) zijn we vertrokken uit Juba. Aan het vliegveld in Juba kun je wel een aantal blogs wijden. De terminal is te klein en erg oud. Er wordt wel aan een nieuwe terminal gebouwd, maar dat schijnt al een paar jaar zo te zijn. Als die eenmaal klaar is wordt alles beter... In de terminal loopt alles door elkaar heen en is het een grote chaos. Verspreid over de ruimte staan verschillende tafels of loketten van alle vliegmaatschappijen. Bij 'ons' loketje zetten we onze koffers bij een weegschaal en proberen we de aandacht te krijgen van de 'weger'. Nadat de gewichten zijn opgeschreven op een briefje gaan we in de rij staan voor het loket. Al onze gegevens worden met de hand opgeschreven en ook de boarding pass wordt handmatig ingevuld. Vervolgens moeten we zelf onze koffers naar de andere kant van de hal slepen en op een band gooien. De koffers verdwijnen dan naar buiten en zijn overgeleverd aan de baggagesorteerders. Dan baan je je een weg door de mensenmassa naar weer een andere kant waar een aantal loketten van de doane zijn gevestigd. Wij moesten vervolgens nog een uur in de rij staan voor de 'security'. We dachten dat we al bijna te laat zouden komen voor de 'boarding', maar ons vliegtuig had vertraging. Op andere momenten zal het misschien wel rustiger zijn.

Als operations manager ben je onder andere verantwoordelijk voor het veilig en efficient uitvoeren van het vliegprogramma. Als er een probleem is met een vliegtuig, komt dat eerst naar de operations manager toe. Die moet dan de benodigde stappen ondernemen om het probleem op te lossen. Een probleem die ik op moest lossen was een bijenzwerm die dacht dat een vliegtuig wel als bijenkorf kon dienen. Op een middag bleek de propellor van een van onze vliegtuigen helemaal onder de bijen te zitten. Iedereen was erg nerveus en wilde absoluut niet dichterbij komen. Dus moest ik over een oplossing na gaan denken om die bijen weg te krijgen. 'Uitroken' is niet zo'n verstandig idee, want waar rook is, is vuur. En vuur en vliegtuigen gaan niet zo goed samen. Om de bijen weg te spuiten met de brandweerauto van het vliegveld leek ons ook niet zo goed, want zo'n sterke straal kan misschien wel meer wegspuiten dan alleen bijen. Een imker erbij roepen leek ons het beste idee. Maar.....waar in Zuid-Soedan vind je een imker???? Samengevat: 'We kwamen er niet uit.' De volgende dag was het vliegtuig niet nodig, dus hebben we er maar een nachtje over geslapen. Gelukkig besloten de bijen rond koffietijd de volgende dag dat de propellor toch niet zo geschikt was om een nest te bouwen. phew.

'Remove Bees Before Flight'

Konden jullie echt geen ander plek vinden?

Juba vliegveld is een hele uitdaging voor het MAF team in Zuid Soedan. Er zijn veel regels en wetten en tegelijkertijd is het een grote chaos. Het probleem van veel regels is dat deze nergens staan beschreven en iedere hooggeplaatste persoon kan er een regel bij bedenken en invoeren. De verkeerstoren in Juba wordt bemand door 1 verkeersleider. Deze regelt het vliegverkeer op de grond en in de lucht. Op een klein vliegveld zou dat geen probleem zijn, maar er is verschrikkelijk veel verkeer rond en op Juba. Daarbij komt dat de verkeersleider geen radar heeft en dus geen idee heeft waar alle vliegtuigen zich bevinden. Hij is helemaal afhankelijk van de informatie die de piloten hem geven. Het is een wonder dat er tot nu toe nog geen grote ongelukken zijn gebeurd.

VN helikopters rechts en een heleboel 'caravans' links

Twee MAF 'caravans' tussen vele andere. Veel organisaties vliegen hier met Cessna Caravans

Het 'check-in' kantoor van MAF bij het vliegveld

Het 'dispatch' team maakt een vliegtuig klaar voor vertrek

Juba vliegveld is een druk vliegveld. Vliegtuigen lijken kris kras door elkaar heen geparkeerd, maar er zit iets van logica in

dinsdag 2 december 2014

Juba, Zuid Soedan

Misschien hadden jullie het wel gehoord, misschien ook niet, maar we zijn voor een aantal weken in Zuid Soedan om het MAF team daar te helpen. Er zijn een aantal vacatures in het programma in Zuid Soedan en ons is gevraagd om een aantal weken in te vallen; niet om te vliegen maar om als operations manager te werken. 

Juba van boven. Naast Juba ligt een berg en die moet je natuurlijk een keer beklommen hebben.
Hoewel we niet heel veel van Juba zien, is het toch wel duidelijk dat het heel anders is dan Kampala. Juba is een kleine stad en dat merk je aan alles. Het verkeer is een stuk minder erg en het is minder lawaaierig op straat. Ook ‘s nachts is het een stuk rustiger. (of misschien wonen wij gewoon in een rustige wijk). ‘s Ochtends vroeg word je niet gewekt door vijf verschillende moskees. Nu hebben we alleen een lief kerk belletje dat om een of andere reden om half zeven geluid moet worden. Gelukkig zijn we de meeste dagen dan toch al wakker of zijn we bezig wakker te worden. Als dat ons niet wekt, hebben we ook Ethan altijd nog, die meestal rond die tijd naast ons bed aankondigt dat hij moet plassen.

We zien niet veel van Juba, omdat we wonen en werken op een compound. Zowel het kantoor als alle woonhuizen staan samen op een omheind terrein. Het is wel makkelijk dat je binnen een minuut op je werk kunt zijn, maar dat betekend dus ook dat je weinig buiten het hek komt. Aartje en de kinderen gaan regelmatig even naar een paar winkeltjes om de hoek. In het weekend gaan we af en toe wat verder weg als we met iemand mee kunnen rijden.

Zomaar een foto vanuit het autoraam.
De piloten en het team dat de vliegtuigen laadt, passagiers incheckt en papierwerk op het vliegveld regelt, beginnen vaak om 7 uur. Vaak ben ik er dan bij om laatste aanwijzingen over de vlucht aan de piloten te geven, extra papierwerk uit te printen of nog een wijziging door te voeren. Om kwart over zeven gaan ze dan op weg naar het vliegveld, ongeveer 10 minuten rijden. Ik blijf achter op het kantoor en bel onze klanten voor een update van de weerssituatie, de conditie van de landingsbaan en de veiligheidssituatie op de grond voor alle bestemmingen van die dag. Daarna ga ik verder met vanalles en nog wat: de planning voor de volgende dag/week, beantwoorden van emails, kijken naar bepaalde zaken die opgelost moeten worden, vergaderen met het management (soms via skype met MAF in Kenia), piloten helpen met dingen waar ze tegen aanlopen tijdens hun vlucht, de planning omgooien als een vliegtuig een mankement vertoont, instructies geven aan de mannen die de boekingen plaatsen, enzovoort.

'Mijn' kantoor voor zes weken. Mijn bureau staat links achterin. De twee mannen vooraan zijn mijn directe collega's die de vluchten inboeken en het papierwerk regelen.
De situatie in Zuid Soedan is gecompliceerd. Grofweg kun Zuid Soedan opdelen in gebieden die door het regeringsleger bezet zijn en gebieden die door de opisitie bezet zijn. Vooral in het noorden wisselen de gebieden nog wel eens van bezetter. In het zuiden, waar Juba ook ligt, is het relatief rustig en in handen van het regeringsleger. Toch zijn de soldaten van het regeringsleger ook niet altijd lieverdjes en zijn er regelmatig ongeregeldheden die veroorzaakt worden door soldaten. De oppositie, of de rebellen, worden gesteund vanuit Soedan en worden blijkbaar voldoende voorzien van wapens en minutie. Door de gevechten tussen beide kampen zijn er verschrikkelijk veel mensen op de vlucht. Ook komen er nog vluchteling uit Soedan binnen. Deze vluchtelingen vestigen zich in de rustigere gebieden in Zuid Soedan en vervolgens onstaan dan weer spanningen tussen de huidige bewoners en de vluchtelingen. De hele situatie in Zuid Soedan is dus erg fragiel. MAF vliegt in heel Zuid Soedan, dus ook naar gebieden die door de rebellen bezet zijn. Het is daarom erg belangrijk om op de hoogte te zijn van de situatie op de grond.

Juba heeft een erg druk vliegveld, waar ook veel vliegtuigen en helikopters van de UN gebaseerd zijn.

woensdag 29 oktober 2014

Afwachten........

Nog steeds is de Ebola epidemie aanwezig in West Afrika. Het aantal mensen dat besmet raakt en overlijd lijkt nog steeds te groeien. Komt er gauw een eind aan? Zal de ziekte gauw onder controle zijn? We weten het niet. 

Voor ons betekent het dat het nog erg onzeker is hoe lang we nog in Oeganda moeten blijven. Het kan maar zo nog een half jaar duren. Het is jammer dat we nog niet naar ons huis in Liberia kunnen vertekken en het MAF programma op kunnen zetten. God's plannen zijn anders dan de onze in deze situatie. We proberen alles geduldig af te wachten en in Zijn handen te laten. Een zendeling uit Liberia schreef naar MAF (vrij vertaald): "Misschien zijn alle problemen met het verkrijgen van de vergunningen en bewijzen, God's manier om jullie te beschermen tegen Ebola". De aanvragen voor deze vergunningen waren namelijk ver voor de ebola uitbrak al ingediend, maar zijn tot nu toe nog niet goedgekeurd.

Gelukkig hoeven we hier niet stil te zitten. Hoewel MAF Oeganda nog steeds geen toestemming heeft om internationaal te vliegen, wordt er binnen de Oegandeze grenzen nog redelijk wat gevlogen. Voor de rest zijn er van allerlei kleine projecten die gedaan kunnen worden wanneer er niet wordt gevlogen. De monteurs zijn ook nog steeds druk in de hangaar met andere projecten en zo kan veel achterstallig werk worden gedaan. 

In september ben ik (Arjan) twee weken naar Nairobi geweest voor trainingen. De eerste week was een training voor de functie van Safety Manager. Deze functie gaat Arjan in het Liberia programma vervullen (naast zijn functie als piloot natuurlijk). De hele cursus was gericht op het onderzoeken van incidenten en ongelukken om zo de oorzaak te achterhalen en in de lange termijn MAF veiliger te maken. De tweede week was een training op het gebied van persoonlijke veiligheid. Deze training was op een legerbasis, waar we leerden over mijnen, vuurwapens en andere dingen die je het leven zuur kunnen maken. Gedurende de week werden we gekidnapt, overvallen en beschoten. Gelukkig mocht ik aan het eind van de week weer terug naar Aartje en de kinderen. Deze dingen kunnen we tegenkomen in de landen en gebieden waar we werken en je kunt dan ook maar beter goed voorbereid zijn.

Interessant al die verschillende mijnen!

'Ren voor je leven'. Een oefening in wegrennen voor een vuurgevecht

'Overvallen bij een wegversperring'

En natuurlijk een ondervraging door een schreeuwende rebel

zaterdag 23 augustus 2014

Levend Water

Water is één van de belangrijkste dingen die we nodig hebben in ons leven. Vaak denken we er niet eens over na als we water uit de kraan pakken. Hier in Oeganda is het water uit de kraan niet goed om zo te drinken, dus denken we er iets meer over na. Toch denk ik dat we niet heel erg ziek zouden worden als we het drinken. In Nederland is het gewoon heel normaal om een glas onder de kraan te houden en lekker leeg te drinken. 


Deze vrouw pakt water van de natuurlijke bron uit de bergen.


Voor veel mensen in Oeganda is stromend water uit een kraan in huis geen vanzelfsprekendheid. We zien veel mensen met jerrycans lopen van een watertappunt of een rivier naar hun huis. Vaak zijn het de vrouwen of (kleine) meisjes die dat moeten doen. Kinderen zo oud als Thamar (5 jaar) lopen dan met twee 5 liter jerrycans te sjouwen. En dat is misschien nog niet het ergste als dat water dan schoon en goed is. Die rivieren waar mensen water uit halen, worden ook gebruikt voor heel veel andere dingen; auto wassen, mensen wassen, dieren drinken er uit en doen andere dingen in die rivier, afval uit de dorpen/ steden wordt door de regen in de rivier gespoeld, en ga zo maar door. Hoewel de Oegandezen gewend zijn aan dit water en een zekere resistentie hebben opgebouwd, kan het natuurlijk nooit goed voor ze zijn. Hoe goed zou het zijn voor die mensen om toegang te hebben tot schoon en gezond water waar ze niet eens ver voor hoeven te lopen! 

Zoals ik al zei is water één van de belangrijkste dingen voor ons leven. Misschien is het wel het belangrijkste. Niet voor niets gebruikt Jezus het beeld van (levend) water voor de geestelijke zegeningen en het eeuwige leven dat Hij kan geven. Ook God zelf vergelijkt Zich met een bron van levend water.
Living Water International Uganda
 
Gelukkig zijn er organisaties die de noodzaak van toegang tot goed water inzien, zowel fysiek als geestelijk. Een paar weken geleden mocht ik mee met een van die organisaties (die heel toepasselijk 'Living Water International' heet) om een project bezoeken in Oeganda. Een delegatie van het bestuur van Living Water was op bezoek en wilde één van de projecten bezoeken om beeldmateriaal te kunnen laten zien aan de donateurs in de Verenigde Staten. Om tijd te besparen, hadden ze een vliegtuig van MAF gehuurd voor de hele dag.

Deze klas was op schoolreisje naar het vliegveld in Mbarara. Geheel onverwachts kregen zo ook nog een echt vliegtuig te zien. De vorige keer dat hier een vliegtuig landde was een maand geleden.
Ergens in de bergen in de buurt van de stad Mbarara heeft Living Water waterleidingen aangelegd voor de bewoners in het dal. Een natuurlijke bron zorgt daar voor de toevoer van water. Tot nu toe liep het water in een rivier het dal in en tegen de tijd dat het in het dal aankwam, was het water bevuild door van alles en nog wat. Living Water heeft een deel van de bron afgetapt en waterleidingen aangelegd. Nu wordt het water door de leidingen naar verschillende huizen en dorpjes getransporteerd. De bewoners hebben zelf 10 km aan leidingen een meter diep in de grond gegraven om zo zelf deel van het project te worden. Daardoor wordt er een bepaalde verantwoordelijkheid voor het project gecreeerd en zijn de bewoners meer geneigd om het zelf te onderhouden.

Vanaf het vliegveld moesten we nog anderhalf uur rijden om de 30 km naar het project te overbruggen. Dat maakt goed duidelijk waarom MAF onmisbaar is in derde wereld landen, zeker als de regentijd begint.

Een deel van de natuurlijke bron stroomt gewoon nog steeds weg in de bestaande rivier. Ongeveer 30 procent wordt afgetapt en via leidingen getransporteerd.
Veel mensen in deze omgeving hebben nu gemakkelijk toegang tot schoon water. Ook is irrigatie van landbouwgewassen nu een stuk gemakkelijker.

Bij andere projecten wordt nog wel eens een water aangeboord met behulp van deze machine.




Grote Kledingverkoop


zaterdag 19 juli 2014

Eindelijk weer de lucht in

Wat is het toch fijn om eindelijk zelf weer te vliegen! Zes maanden na de laatste vlucht in Arnhemland zat ik voor het eerst weer achter het stuur. Na het lange wachten op het examen en daarna op het brevet konden we 10 juni met de eerste trainingsvlucht beginnen. In de voorgaande week waren we al begonnen met theorielessen in de verwachting dat het brevet al zou komen, maar dat bleek iets te optimistisch.


Ook in Oeganda moeten de passagiers een veiligheids 'briefing' krijgen voor elke vlucht.

In de maanden ervoor was ik wel een aantal keren meegevlogen met andere piloten om een idee te krijgen van de manier van werken in Oeganda. Veel is vergelijkbaar met wat we in Arnhemland deden, maar natuurlijk zijn er ook best verschillen. De afstanden die hier gevlogen worden zijn veel groter dan in Arnhemland. De vlucht naar de eerste bestemming op een dag is bijna altijd meer dan een uur vliegen (In Arnhemland rond een half uur in een langzamer vliegtuig). De vertrektijd van vliegveld Kajjansi is 08:00 uur, wat betekent dat we 06:30 uur vertrekken vanaf huis. Vaak is een vliegtuig de hele dag weg en land het halverwege of aan het eind van de middag weer op Kajjansi. MAF vliegt in Oeganda veel zogenaamde 'shuttles'. Passagiers hoeven dan geen heel vliegtuig te charteren, maar kunnen per stoel betalen. Een beetje zoals het werkt bij de grote luchtvaartmaatschappijen. MAF vliegt dan niet iedere dag dezelfde route, maar wijzigt de route naar de vraag van de passagiers.

Niet alleen het vliegtuig is nieuw, maar ook de omgeving en de landingsbanen.

 
Over aandacht van de lokale bevolking (vooral kinderen) hoeven we niet klagen. 

De caravan, waar ik nu mee vlieg, is een geweldig vliegtuig. Hoewel de training best wel even zweten was, heb ik er enorm van genoten. Waar ik eerst 6 zitplaatsen achter me had, heb ik er nu 12. Het vliegtuig is dus behoorlijk groter en ik heb nu zelfs een trapje nodig om erin te klimmen.

De Caravan heeft een turbinemotor, terwijl de C206 en de Airvan een zuigermotor hebben. Het sturen van het vliegtuig is het zelfde, maar het opereren van de motor is allemaal net iets anders. Ook ben ik weer getraind om op instrumenten te vliegen om me voor te bereiden op het slechte weer in Liberia. Dat was best wel weer lastig, maar ik begin er weer handigheid in te krijgen om 'approaches' te vliegen en de instrumenten te 'scannen'.

De training is net op tijd afgerond. De twee beschikbare trainings-piloten zijn nu allebei op verlof. Ik moet nog een aantal uren onder supervisie vliegen. Er zit dan een ervaren piloot naast mij die me wijst op dingen die nog niet helemaal gaan zoals het zou moeten en die me wegwijs maakt in het papierwerk van MAF en me helpt met de passagiers.

Het weer en de bergen kunnen spectaculaire plaatjes opleveren. 

Vanwege een tekortkoming van de Oegandese luchtvaartauthoriteit (de UCAA) mogen alle Oegandese luchtvaartmaatschappijen op dit moment niet meer naar het buitenland vliegen. Ongeveer 65% van MAF's vluchten gaan naar het buitenland, dus we kunnen nu nog maar 35% van de vluchten uitvoeren (alleen in Oeganda). MAF is druk bezig om deze beperking weer op te laten heffen, maar dat kan wel even gaan duren. De UCAA heeft niet echt de reputatie om snel en efficient te werken. Willen jullie meebidden voor een snelle oplossing, zodat MAF weer naar Zuid-Soedan en naar Congo kan vliegen. Duizenden mensen in deze landen krijgen nu minder hulp omdat er niemand naar hen toe kan komen.

Vorige week vloog ik een team van de organisatie 'Every Village' naar de grens van Oeganda. Vanaf de grens heeft een ander vliegtuig hen naar Zuid-Soedan gevlogen. Deze organisatie werkt in Zuid-Soedan en organiseert 'mission' reizen, legt waterputten aan, zendt zendelingen uit en heeft een eigen radio-station. Het team in mijn vliegtuig nam ruim 600 kg aan kleine draagbare radio's mee. Deze van zonnepanelen voorziene radio's zijn alleen afgestemd op het radio-station van 'Every Village. Dagelijks wordt het Evangelie in verschillende vormen uitgezonden, maar ook worden er gezondheids-, nieuws- en muziekprogramma's aangeboden. Hoewel ik zelf niet het resultaat kan zien, of de radio's kan uitdelen, weet ik dat door middel van onze vliegtuigen in afgelegen dorpen in Zuid-Soedan de belangrijkste boodschap die er is te horen is.

 Ruim 600kg aan draagbare radio's voor mensen in Zuid-Soedan.

zondag 11 mei 2014

Onze hoop is op God!

Vol verwachting kwamen we acht weken geleden in onze tijdelijke woonplaats Oeganda aan: er was goede hoop dat de werkvergunning snel door zou komen, Arjan zou begin april de examens doen om zijn australische vliegbrevet om te zetten naar een oegandese, en dan zou hij zijn vliegtraining beginnen. Eind augustus was de planning om richting Liberia te gaan. Het liep allemaal anders...

Op dit moment wacht Arjan nog steeds op een mogelijkheid om de benodigde examens te doen. De Oegandese vliegautoriteit heeft besloten haar papieren examensysteem over te zetten naar een digitaal systeem, wat gepaard gaat met de nodige vertragingen.

Onze werkvergunning is nog niet rond. Hoewel we inmiddels een dossiernummer hebben, is de werkvergunning nog niet toegekend en zitten we nog volop in het proces. Gelukkig het is mogelijk om onze toeristenvisa te verlengen. Nadeel is dat Arjan niet kan beginnen met vliegen voordat de werkvergunning is toegekend.

In Liberia is MAF intussen geregistreerd en heeft nu enkel nog een 'letter of support' nodig om verder te gaan. De betreffende brief is opgemaakt en er is alleen nog een handtekening nodig van de minister van economische zaken; deze negeert herhaalde oproepen van MAF echter. Al sinds januari probeert de interim programma manager de brief getekend te krijgen, maar tot nu toe zonder resultaat.


Vliegveld Kajjansi


Ondertussen gaat het leven hier gewoon door, maar voor ons leek de tijd weleens stil te staan. Gevoelens van machteloosheid en nutteloosheid dreigden het soms over te nemen als we zagen dat iedereen zijn eigen rol heeft in dit drukke programma, maar wij (nog) geen verschil konden maken. Vriendschappen opbouwen vraagt tijd en energie, met op de achtergrond de realiteit dat ons verblijf hier maar tijdelijk is. De drukte van Kampala is overweldigend en de muur om onze tuin soms benauwend.


"En nu, wat verwacht ik Heere? Mijn hoop, die is op U!" (psalm 39:8)

'Verwachten', 'hopen'; hoe vaak hebben we deze woorden alleen al in deze blog en ook de aflopen jaren niet gebruikt. Zo vaak worden we teleurgesteld doordat er niet wordt voldaan aan onze verwachtingen en onze hoop ongegrond bleek. In psalm 39 herinnert David ons eraan dat, ongeacht je omstandigheden, er de hoop is in God. Die hoop is gegrond en zal ons nooit teleurstellen! In God staan we sterk en zullen we nooit omvallen. Wat een zegen dat Hij onze God wil zijn en dat we zeker weten dat Hij ons zal leiden op de weg die Hij voor ons heeft bedoeld!

We zijn ons plekje hier aan het vinden... Langzaam wennen we aan de nieuwe omgeving, aan de nieuwe collega's, aan nieuwe werkzaamheden, aan een nieuwe school. Er ontstaan prille vriendschappen en mogen ervaren dat de afrikaanse mensen open en vriendelijk zijn. We leren om te gaan met mogelijke gevaren om ons heen en ontdekken de voordelen van het leven in een grote stad.


Thamar tijdens een 'puppy-excursie' op school


Het examen staat gepland voor volgende week en Arjan blijft studeren; daarnaast helpt hij op kantoor en in de hangaar. Aartje begint er aan te wennen dat ze haar huishouden moet delen met een huishoudster en heeft de thuisscholing weer opgepakt; Rachel is begonnen met groep 3 en Thamar gaat verder met groep 1. Daarnaast gaan de meisjes allebei een aantal dagen per week naar een internationale, christelijke school. Ethan heeft (gelukkig) nu al zijn tanden en kiezen en is weer een stuk vrolijker na een tijd van boze buien en ziek zijn.



Willen jullie, met ons, bidden voor de situatie in Liberia, onze werkvergunning en Arjan's examen?