Winkelen in Liberia

Over het algemeen is het lastig om dingen te krijgen in Liberia. Bijna alle producten worden ingevoerd vanuit het buitenland en we eten dan ook regelmatig dingen die in Europa zijn geproduceerd. Nadeel van dit systeem is het prijskaartje wat er aan hangt. Neem bijvoorbeeld een pakje 'echt boter' van nederlandse bodem: in Nederland kost een pakje 1.69 euro (volgens ah.nl), hier in Liberia betalen wij zo'n 3 euro voor dezelfde boter. De meeste artikelen zijn dubbel of zelfs drie keer zo duur als in Nederland.

'Echt boter': dubbel zo duur in Liberia

Sinds kort kunnen we af en toe lokale eieren kopen, maar zelfs verse melk is nog niet te krijgen. Dat is een heel verschil met andere landen in Afrika, waar juist vrij veel zuivel wordt geproduceerd. Hier zijn echter weinig boeren. Qua groente en fruit hebben op het moment wat meer keuze, maar straks in het regenseizoen is het óf bananen óf bevroren aardbeien uit België.

In de spits worden er veel producten tussen het verkeer aangeboden

Ook goede meubels zijn hier lastig te vinden. Toen MAF dit programma startte, heeft ze daarom een aantal containers met meubels vanuit Nederland ingevoerd. De banken die lokaal worden gemaakt, zijn vaak een combinatie van pimpelpaars en oranje leer en dus zijn wij extra blij met onze Ikea banken.

Vorig jaar heeft Arjan zelf een bank gemaakt voor onze veranda.

Met de komst van Matteo hadden we wat kindermeubilair nodig en bij gebrek aan een Ikea, is Arjan zelf aan de slag gegaan. Hieronder het resultaat van zijn timmerwerkzaamheden.

Het ledikantje (in actie)...

Kinderstoel a la Stokke

De box (een rariteit in de rest van de wereld)

Op het moment zijn Arjan en zijn vader een speeltoestel aan het maken van lokaal steigerhout. Hoewel het nog niet klaar is, wordt er al graag gebruik van gemaakt.

Ebola en de gevolgen

Het is alweer april 2016. De tijd vliegt. Het is al bijna een jaar geleden dat er een einde kwam aan de grote Ebola epidemie in Liberia. Er zijn nog wel wat andere Ebola gevallen geweest na die tijd, maar dat bleef beperkt tot hooguit een handvol. Ook twee weken geleden hoorden we weer van een aantal nieuwe gevallen. Gelukkig bleef het daarbij; nu horen we niets meer. Ebola heeft een grote stempel achtergelaten op Liberia en nog steeds ontkom je niet aan de gevolgen daarvan. Nog steeds wordt het straatbeeld gesierd door grote en kleinere billboards met teksten zoals: ‘Geef Ebola geen kans’ of ‘Ebola is nog steeds aanwezig’ of ‘Pas op voor Ebola’. Veel winkels en kantoren hebben nog een emmer bij deur staan waar men geacht wordt de handen te wassen. Een aantal Ebola behandel centrums zijn afgebroken, maar bij ons op de campus/ compound is het Ebola centrum nog steeds ‘actief’. Klaar om in actie te komen, mocht er weer een Ebolageval opduiken. 
Ondanks de waarschuwing om 'bush meat' te vermijden wordt nog dagelijks vlees uit het oerwoud langs de weg verkocht..... Ebola wordt schijnbaar voornamelijk verspreid door apen en vleermuizen, maar toch...

Mensen praten er ook nog veel over en dan met name de expats (de westerlingen/ blanken) die hier tijdens de Ebola-uitbraak gewerkt of gewoond hebben. Veel mensen, blank of zwart, hebben een trauma en verscheidene organisaties bieden hulp aan om de mensen hun trauma te verwerken.

Pas geleden was ik in Foya, in het noorden van Liberia. Ik had een team van One Body One Hope naar Foya gevlogen en in de middag vlogen we weer terug naar Monrovia. Dit team is betrokken bij een weeshuis in deze stad. Dit weeshuis is vorig jaar gestart en de wezen zijn allemaal Ebola-wezen. Hun ouders zijn overleden als gevolg van de Ebola. Op dit moment biedt het weeshuis onderdak aan 32 weesjes, maar als ze de mogelijkheden hadden konden ze gemakkelijk nog 100 andere Ebola wezen helpen. Waar die 100 wezen nu zijn, weet ik niet, maar gemakkelijk zullen ze het niet hebben.

Het is goed om te zien dat deze 32 kinderen een goed dak boven hun hoofd hebben, eten krijgen, elke dag naar school kunnen en een goede christelijke opvoeding krijgen. Elk van de kinderen wordt gesponsord door een familie in de USA. De kinderen hebben het goed vergeleken met andere kinderen, maar nog steeds moeten ze nog zoveel missen. De kinderen slapen met 9 op een kamer; 3 per matras. Geen bedden, geen kast. Je merkt dat ze veel aandacht moeten missen. Graag willen ze even op schoot zitten of een aai over hun hoofd.

Het team dat ik vandaag vlieg komt uit de USA en heeft cadeautjes meegenomen voor de kinderen. Dolblij zijn ze met een klein autootje, een knuffel of een stuiterbal. Ook het snoep wordt gretig naar binnen gewerkt

Een aantal weken geleden ben ik met een ander team van dezelfde organisatie naar een Ebola begraafplaats gegaan in dezelde plaats Foya. Indrukwekkend om te zien. Samaritan’s Purse, een andere hulp-organisatie, heeft deze begraafplaats zojuist opgeknapt. Voor die tijd stond op elk graf een simpel houten kruis en was de begraafplaats helemaal overgroeid met metershoog gras en struiken (en dat na minder dan een jaar; het oerwoud groeit snel). Nu is elk graf voorzien van een steen met een naam daarin gebeiteld. Er wordt mij verteld er in de meeste graven meer dan 1 persoon begraven is. Hun naam wordt niet vermeld op de steen en is onbekend. God alleen kent hun naam. Op een steen staat ‘Baby – one day old’. Woorden schieten tekort.

  

Inauguratie

Een aantal maanden geleden hebben we het MAF-programma in Liberia officieel geopend. De inauguratie, zoals dat heet, was een groot succes. Naast mogelijke partners van MAF (de organisaties die wij hopen te gaan vliegen) waren er een aantal afgevaardigden van de regering aanwezig en een heel aantal plaatselijke journalisten. De inauguratie bestond uit de gebruikelijke speeches, een lintje knippen en een heerlijke maaltijd voor de genodigden. Als verrassing hebben wij een vlucht 'verloot' onder de aanwezigen. 12 gelukkige winnaars mochten met mij mee voor een 'scenic flight' over Monrovia. Ook de aanwezige minister van Transport mocht mee uiteraard. Het was goed om de verschillende organisatie en de lokale overheden onze diensten te kunnen presenteren. De dag en onze ministry zijn door alle aanwezigen erg goed ontvangen.

wie zijn de gelukkige winnaars?

De 'arrivals terminal' feestelijk gedecoreerd met de MAF kleuren en toevallig ook de Liberia kleuren.

Max Gove (de grondlegger van het MAF-Liberia programma) houdt een korte presentatie over MAF.

De minister van transport houdt haar toespraak en prijst de diensten van MAF aan aan het publiek.

Onze dominee bidt voor MAF, ons vliegtuig en ons werk in Liberia.

De minister van transport knipt het lintje door terwijl de rest breed lachend toekijkt! het is officieel!

En natuurlijk moet het hele MAF-team op de foto met de minister.

Typisch Liberiaanse feestmaaltijd. Gebraden kip, gekruide rijst en aardappelsalade met cake toe.

Een van de gelukkige winnaars. Deze meneer was wel heel erg in zn sas.

En even later is iedereen ingesnoerd en klaar voor vertrek.

Ook de minister en de piloot genoten van het plezier-vluchtje.

En een fotootje van een wijk in Monrovia tijdens het natte seizoen. Onvoorstelbaar om zo te moeten wonen...

Bloggen vanuit Liberia

Bloggen is niet ons sterkste punt... Al ruime tijd hebben we niets geschreven op deze blog. Vaak denken we dat er niets bijzonders is gebeurd en weten we niet goed wat we moeten schrijven. Waarschijnlijk is dat niet waar en gebeuren er veel bijzondere dingen om ons heen die voor ons echter gewoon zijn geworden. We zullen opnieuw proberen regelmatig te bloggen.

Inmiddels wonen we alweer ruim een half jaar in Liberia. We zijn in de afgelopen jaren nogal eens verhuisd; deze keer voelde het anders. Natuurlijk zijn er heleboel factoren en het is moeilijk aan te geven hoe het anders voelde. De mensen zijn hier anders, de cultuur is anders, het weer is weer anders, het MAF-team is anders...... Anders is niet perse negatief bedoeld; het is gewoon anders. Zo was er in vorige MAF-programmas een groot team en hadden we het meest contact met onze vrienden binnen MAF. Hier zijn wij een van de twee families en zijn we genoodzaakt om vrienden buiten MAF te zoeken. Opnieuw: dit is niet iets negatiefs, het is juist erg leuk en interessant om om te gaan met zoveel andere mensen die iets heel anders doen in de zendings- en ontwikkelingswereld. Maar het is wel anders...

Straatverkopers zie je overal in Afrika, dat is dan weer niet anders.

De meubelboulevard... Mooie neutrale kleuren voor je huiskamer.

Veel verkopers verkopen vanuit hun kruiwagen. Dat hebben we niet eerder gezien.

Pas sinds een aantal weken hebben we het gevoel van: 'OK, hier wonen we nu en dit is ons (t)huis.' Het heeft dus even geduurd. Begin mei hopen we op verlof naar NL te komen en we denken dat we tegen het einde van ons verlof graag weer terug naar huis in Liberia willen gaan. Eerst kijken we echter uit naar ons verlof: de kinderen staan te popelen om naar een echte school te gaan (ze gaan zo'n drie maanden meedraaien op een school in Genemuiden), we zijn allemaal benieuwd naar het nieuwe broertje of zusje die begin juni verwacht wordt en natuurlijk kijken we er naar uit om onze familie en vrienden weer te zien.

Ik (Arjan) voel me in elk geval thuis genoeg om te gaan klussen.
Hier een 'steigerhouten' bank van lokaal hout.
Helaas worden hier geen rechte planken verkocht. Toch tevreden met het resultaat.

Even spelen in de 'voortuin', terwijl mama een geboorte-aankondigings-foto maakt.

We wonen in een, naar Afrikaanse begrippen, prachtig huis. Naar Nederlandse maatstaven is de afwerking niet zo best en ontbreekt er nog wel eens wat aan, maar desondanks is het nog steeds een fijn huis en zijn we er erg blij mee. Er zijn helaas niet veel mogelijkheden om er eens uit te gaan en wat er is, is verschrikkelijk duur. Daarom voelen we ons met het huis en de locatie erg gezegend: het is een heerlijke plek om te relaxen na een dag/week werken.

Ons huis